Terschelling beschikt over een eigen volkslied, ‘Oan Schylge’ genoemd. Het lied stamt uit de 19de eeuw.
De rijmende tekst van het volkslied werd in 1855 geschreven door Jacob Sijbrands Bakker. Bakker was in die tijd een inwoner van West-Terschelling en het lied is dan ook geschreven in het Westers dialect.
Tegenwoordig worden, net als het geval is bij het nationale volkslied Wilhelmus, nog maar enkele coupletten gezongen. In de meeste gevallen zijn dit het eerste en het laatste couplet. De melodie is naar alle waarschijnlijkheid gecomponeerd door Hendrik Rotgans, maar kan ook ouder zijn.
O, Schylge myn lântse,
wat hab ik dy jeaf
Al wa dy net priizet,
dy fynt my toch deaf.
Dan slút ik myn earen
of geet it te bont
Dan kan ik net swye,
mar straf se terstont.
O Schylge, myn lântse,
sò droeg en sò heag
Wat leisto dir froalik,
de Noardsee yn’t eag
Hò trots bin dyn dunen
hò wyt is dyn sân
Hò grien bin dyn helmen,
myn jeaf Schylgerlân
O Schylge, myn lântse,
do leist my oant hort
Wa dy net ris priizet,
dy dogt dy te kort
Sò lang asto steetse,
sò fest op dyn sân
Wês fol brave minsken,
myn jeaf Schylgerlân